<p><b>Inhoud film: </b><br></p><p><b>System Crasher</b></p><p>Een onhandelbaar meisje waar zelfs de jeugdzorg geen raad
mee weet, staat centraal in de Duitse arthousehit <i>System Crasher</i>.
Een brutaal gegeven waarvan de uitwerking nog brutaler had gekund, wat niet
gezegd hoeft te worden van de bijzonder gedurfde hoofdrol.</p><p>“Hier was ik met mijn tweede pleegmoeder… en dat is Hekla,
mijn therapiepaard.” Benni bladert door het fotoalbum van haar ontspoorde
jeugd. Ze is negen jaar en heeft al zoveel opvanggezinnen en woongroepen
versleten dat weggestuurd worden – met wéér een nieuw fotoalbum onder de arm –
routine is geworden, of erger nog, een sport. Het enige wat ze zelf wil is
terug naar haar moeder, alleen: die kan haar niet aan. Maar wie wel? Benni
barst uit elkaar van ongecontroleerde energie, kent geen grenzen en kan van het
ene op het andere moment gillend om zich heen gaan slaan. Waar ze ook
terechtkomt, ze weet er altijd wel weer een puinhoop van te maken.</p><p>In Duits behandeljargon heet Benni een ‘Systemsprenger’:
iemand die het systeem opblaast dat juist voor kinderen als zij is opgetuigd.
Naast een film over Benni is <i>System Crasher</i> net zo goed een
portret van dat systeem, waar debuterend speelfilmregisseur <a href="https://filmkrant.nl/interview/nora-fingscheidt-system-crasher/" target="_blank">Nora Fingscheidt</a> tijdens een jarenlange researchfase
diep in dook. Dat betaalt zich uit in het genuanceerde beeld dat zij van de
jeugdzorg schetst – niet rooskleurig, maar wel met oog voor de onmogelijke
dilemma’s waar behandelaars voor komen te staan in de omgang met een kind dat
repressie oproept terwijl ze bescherming nodig heeft.</p><p>Haar scenario geeft ook blijk van inzicht in de psyche van
een beschadigd meisje, dat veiligheid zoekt door elke situatie onmiddellijk
naar haar hand te zetten, als het moet met krijsen of geweld. Maar dat Benni
daarbovenop een specifiek trauma meekrijgt waardoor haar agressie steevast
getriggerd wordt als iemand haar gezicht aanraakt, voelt dan juist weer aan als
een clichématige scenariotruc. Behalve dat het een platte verklaring biedt voor
Benni’s gecompliceerde gedrag, gebruikt de regisseur het ook om spanning op te
roepen door situaties te scheppen waarin we op een woede-uitbarsting gaan
anticiperen; en daarmee exploiteert ze haar eigen hoofdpersoon.</p><p>Dat heeft iets ongemakkelijks, en het was niet nodig, want
de bij de opnames elfjarige Helena Zengel creëert, in samenspel met het
camerawerk van Yunus Roy Imer, een prachtige spanning tussen de compassie en
radeloosheid die Benni’s engelachtige kwetsbaarheid en haar duivelse furie
afwisselend oproepen. Benni mag dan een onverbeterlijke herrieschopper zijn,
toch laat de film je hopen op een oplossing. Dat die niet zomaar voor het
grijpen ligt is in de film precies zo frustrerend als het in werkelijkheid moet
zijn.</p><p><b>Trailer </b></p><p>Voor wie:</p><p>De scholing is bedoeld voor
jeugd- en gezinsprofessionals die werkzaam zijn in Flevoland.</p><p>Planning:<br></p><p>17:00u - 17.15u Inloop<br>17.15u - 17.30u Intro door Gieke Buur<br>17.30u - 19.30u De film (<i>Tijdens de film wordt er gezorgd voor broodjes)<br></i>19.30u - 20.00u Nabespreking door Gieke Buur</p><p>Over Gieke Buur<br></p><p>Gieke Buur is
landelijk ambassadeur oppakken en leren van complexe casuïstiek. Dagelijks
werkt ze samen met haar team om vragen van kinderen en ouders waarvoor niet
direct een antwoord voorhanden is te beantwoorden. Vaak gebeurt dat samen met
een expertteam, wijkteam of een jeugdzorgwerker. Dat houdt eigenlijk vooral in
dat ze dag in dag uit bezig is met de vraag hoe het komt dat de ene vraag van
ouders en kinderen ‘complex’ wordt, maar dat bijna dezelfde vraag dat ergens
anders niet wordt. </p><p>Vaak hangt dit heel
eenvoudig af van mensen. Mensen die durven, die niet loslaten, die dapper
genoeg zijn om ook als het spannend wordt door te gaan. Te vaak wordt gewezen
naar de ander als de storende factor, als de reden dat het niet lukt. Of ‘het
systeem’ krijgt de schuld. Maar daarmee kom je niet tot een oplossing. En zeker
niet tot samenwerking. Dit terwijl samenwerking noodzakelijk is om samen hele
goede hulp te geven.</p><p>Dichterbij een
oplossing kom je wel door zelf een van die mensen te zijn die durven, vragen
stellen, bang zijn maar doorgaan. En niet loslaten. Om zo ook te leren
samenwerken. Dat is heel makkelijk gezegd, maar niet zo makkelijk gedaan. Gieke
heeft daar zelf helaas alle ervaring in. De film System Crasher geeft een mooie
aanleiding om juist daarover in gesprek te gaan. Over de ingewikkeldheid van
het werk als jeugdprofessional. Over dat wat het met jou doet, hoe het onder je
huid kan zitten. En hoe je daar op een positieve manier verandering in kan
brengen. Want zo zorg je ervoor dat je in staat bent de hulp voor kinderen elke
dag een beetje beter te maken. <br></p><p>Datum: 10 december 2020<br></p><p>Locatie: Bioscoop Kinepolis, Forum 16, 1315 TH Almere</p>
